doğamızı bastırmadan şüpheci, akıldan vazgeçmeden dogmatist olunmaz.en nihayetinde, hiç bozulmamış olsaydı insan, masumiyetiyle, hem hakikati hem de saadeti yaşardı güvenle. sadece yozlaşmış bir varlıktan ibaret olsaydı, hakikatten de ebedi saadetten de haberi olmazdı. ama öyle zavallı, üstelik yücelikten nasibinini almış, iyice zavallı olan varlıklarız ki, hem biliyoruz mutluluğun ne ooldğunu hem de ulaşamıyoruz ona; hem hakikatin tasavvuru var bizde hem de yalandan başka bir şey yok elimizde; ne kesin bilgiyee ne de mutlak cehalete sahibiz. bir zamanlar mükemmellikten nasibini almış ama maalesef sonradan mertebesini yitirmiş varlıklar olduğumuz o kadar açık ki..
insanın her işi iyiye yönelik olmadığı gibi, bu iyiyi hakkıyla elde ettiğini gösterecek bir senede de sahip olamıyor; çünkü tek sahip olduğu kendi arzuları. elde ettiklerine kesin biçimde sahip olma gücünden de yoksun.