lodoslar kenti

füruzan

nerdesin

çık gel

duruşuma sevinç ol

bu kent çok büyüktür

çaresizim

aratma beni

haşarı

dinmez

soluk soluğa bir yaz

içimizde uzuyordu keçi yolları gibi

kimseler bilmiyor

o bana sunduğun

barışçıl cömertliğin güzelliğini

sevda ender bir çiçektir

bir sevdaya yeter bir ömür ancak

hayat

sabrın caymaz büyük simyacısıdır

doğu hep yaşadığından, hata yapar

bu yüzden utanç onun ebedi nişanlısıdır

seni kendilerinden sanıyorlar

giderek de öyle

bir dönüş

her şeyi naftalini sevecenliklerinden

titiz ayrıntılardan

çıkarmak değil midir

dayanaksız yaşamasını bilenler

cesurdurlar

kişiyi korkutacak denli

bacak araları kanırtılırken çocuklar

ağlarlar düşlerinde bile

caymaz gülen alınlarıdır

çünkü

salt bellekte korurlar kendilerini

"al sazını sevdiceğim, çal hevesinle
çal söyle benim şarkımı sevdalı sesinle."

"kader şunca yaptığın yetmez mi bize

zaloğlu rüstem olsa gelirdi dize."

serviler bilgeleridir mezarlıkların

milyonlarca keder devşirmişlerdir

ah söyle biri gelsin

alsın yüzümün anlamını gitsin seninle

bir sevdaya yakılan ağıt

bir ölüye tutulana eştir

özlenen sevgidir sevgili değil

aldırmazlığı yoldaş edinmek

ehlileştirmek midir uygarlığımızı

yoksa yeni çağın adı bu mu olacak

çünkü coşku hayatın nikahsız yetimidir

çıkıp gelinmiş bir kentin yabancılığı

bir balkonun denize açılışı gibi

-hayat kavgadır beyler-

omuzlarına ürpertilerle

bir ikindide hayretle bıraktığım başımı

sağaltan ellerini unutur muyum hiç

günlük algılamanın dar bilincinde

sevda barınabilir mi hiç

hayatın

ölümü doğrulamak için olduğuna

kim inandırabilir beni

"şimdilerde sevdasını yitirmiş gibi duyuyor

insanoğlu kendini."

"hayat sürekli yatağını değiştirir

yeni yollar arar ve bulur."

"insanoğlunun serüveni

özgül gelişmesinin kozasını örer sabırla."

sakatlanmış

yarım kalmışlığın

yazıklığını istemedim hiç

ezberletilen

alıştırılan şeylere kuşku duydum hep

ne ilkelliktir

ne doymazlıktır

beyaz adam

beyaz adam sen

tiksindirici inanılmaz acımasızlığınla

insanlığın topraklarını

ta precolomp'tan beri

bir mirasyedi şımarıklığıyla harcıyorsun

gürültülerle dönüp duran bu dünyaya

şiirin tam zamanıdır

zamanı dirilten böylesi katıksız şeylerdir

seninle birleşmelerimde

tüm evreni içime akıtıyorum

erkeği tanımanın günah olmadığını öğrendim

müthiş bir çağdan ötekine geçiyoruz

üstelik bu yılların insanıyız

biz ne mutlu