kayıp cennet

john milton

insanoğlunun ilk itaatsizliği ve yasak ağacın

tadı ölümcül olan meyvesi dünyaya

ölüm ve acı, hepimize keder getirdi hep

tüm insanoğulları bir kişi yüzünden neden

lanetleniyor eğer suçsuzsa?

her şey kaybolmuş değil -fethedilemez olan

intikam arzusu ve ölümsüz nefret

ve cesaret asla kaybolmaz, boyun eğmez

yenilmeyecek başka ne var?

bizleri bu çukurun iyice dibine çekip orada bırakacaklar

uyanın, kalkın ya da sonsuza kadar yitik kalın

gücün alt edemediğini yenmek için başka yollar bulunur

güçle zafere ulaşan düşmanının ancak yarısını yenmiş olur

barış umutsuzluktur

çünkü kim düşünür teslimiyeti

savaş mahvediyor ama

barış da kirletiyor, bozuyor insanları

zaten bu sonsuz kaçış ne gibi bir umut verebilir, gelecekten

ne bekleriz, hangi değişim beklemeye değer mademki

mutlu görünsek de kötü durumda olacağız, çünkü

acımızı artırmazsak bu bile bize yeter

köle olamayız, biz kendi iyiliğimizi düşünmeliyiz

kendi hayatımızı yaşamalı

kimseye hesap vermeden özgür olmalıyız

köleliğin boyunduruğu geçemez bizim boynumuza

cehennemden çıkan ve ışığa doğru giden yol

uzun ve güç bir yoldur

yine de nefret, düşmanlık ve didişme içinde yaşarlar onlar

kendi aralarında ve korkunç savaşlar yaparlar

dünyayı viraneye çevirir, birbirlerini mahvederler

sanki insanın yeterince cehennemi düşmanı yokmuş gibi

gece gündüz mahvını bekleyen

seninle konuşurken

zamanı unutuyorum ben

mevsimleri ve değişimleri de

iyi yaşayanların, iyi olanların böyle her şeyi bırakıp

yoldan çıkmaları ne kötü! ama görüyorum ki

insanoğlunun acısına yine kadınlar neden oluyor

erkeklerin kadın düşkünlüğünden

gevşekliğinden oluyor bu

aslında onların daha akıllı olmaları gerekir

böyle olsa daha büyük armağanlara layık olurlardı

kim var aramızda?

bu karanlık, dipsiz çukurdan kimin ayağı çıkabilir dışarı?

ve bu korkunç karanlıktan kurtulup kim bulabilir kendi yolunu

yorulmaz kanatlarıyla kim bu muazzam boşlukta

uçarak o mutlu adayı bulabilir?

denenmeyen sadakatin, aşkın, erdemin ne yararı var?