erbain

ismet özel

yaşamayı bileydim yazar mıydım hiç şiir?

yaşamayabileydim yazar mıydım hiç şiir?

- yaşama!

- ya bileydim?

yazar: mıydım

hiç: şiir.

karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında

öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan

senin kuşların olurdu mevsimi yolculuklara çağıran

içli taşra kızların, gizemli ev içleri

kapıların olurdu korkudan çok denizlere açılan

o denize açılan ellerin nerde şimdi

ya güneş ya da morluk onu ben yağmurladım

takvimlere kinle baktığı zamansızlık içinde

belki de yumuşak tüylerini öptü akşamın

ya da oğlaklar sığınıyor çiçekliğine

ve hâlâ ay dağınık saçlara benzer oralarda

serçelerin ayaklarına bağladığı karanlık

kimseyi çağıramaz kendi adıyla

çünkü her yerde bir göğün ufak kaldığı vardı

-akşama özgü göğsümü açardım

ey mutlu serin penceresi doğanın-

ben nereye adımı yazsam

nereyi göstersem parmaklarımla

orası şapkalar yüklü bir vagondur

aşk bir tanım değil midir

kusturucu güzellikler ardından

çünkü çocuklar yağız bir öpüşle korunur

ben yakarım çağımın ellerini. ben bekleyenim.

gecenin kıyısında benden konuşulur.

yüzümü kınından çıkaran sensin

pencereyi getiren aklıma

sanki güzmüş

sevecenliğe sarınmak istiyormuş gibi

sanki canım

yüzümü sensin biriktiren kitaplara

çocuklar sinemada bir atlı alkışlıyor

bu yüzden seviyorum seni

bereketli kuşlar serpeceğim ayaklarıma

genzimi yakarak

bir cinayet türküsü söyleyeceğim ben de

ölürsem bir partizan gibi öleceğim

azgın bir gebelik halinde

sen şimdi sevincimin akranısın

ey kanıma çakıllar karıştıran isyan

doğrusu seni toprağı eller gibi sevdim

yaralarımı onduranımsın

yatağımı hiç boş bırakmayan

benim harcım değil bir yar sevmek gizliden

ey bayırdan ve yokuştan uzaklara

ey çırpınan bir geyiktir memelerin

karnın ısırgan otları gibi aklımda

demirden sağanaklar altında uyur sevdiğim

göğsünde hazin ayak izleri eski şubatların

şayaktan bir sabah örtüsü takılıyor aklıma

kağnılar ve mali sermaye üstüne düşündüklerim

halkın alkışlarıyla kuracağı dünya üstüne düşündüklerim

ve artık sarışın olmayan

gövdemi dünyaya bulayan sevgilim

sarışın yapraklarıyla dökülüyor aklıma

neden büyük ırmaklardan bile heyecanlıydı

karlı bir gece vakti bir dostu uyandırmak

bu yürek gökle barışkın yaşamaya alışmış bir kere

ve inatla çevrilmiş toprağın çılgarına

yazık ki uzaktır kuşları, sokaklarıyla bizim olan şehir

ama ancak laneti hırsla tırpanlayamamak koyuyor insana

öpüşler, yatağa birden yuvarlanışlar

sevgiyle hatırlansa bile hatta

benim rengimle kim yarışabilir

sancımı kimler alt edebilir ben halka bakınca

ben ki kazdım, küredim, ellerimle boşalttım geceyi

yıldızları, hüznü ordan fırlatıp attım

sonra ordan fırtınalı bir tüzeyle halka bakınca

yeniden yaralandım dünya ırmaklarından

benim bu sası karanlığa zorla, zorlayarak

tutuşmuş bir gül sıkıştırmak boynumun borcu

savaşın, sevdanın rengi

her güzellik bu rengin ardındadır

yaşamak bir başına bu rengi geçebilmez

"ölümden korkup da sonunu sayan

ölür gider yar koynuna giremez."

gece arsızca kükrüyor paslı beyninde şehrin

küfre yaklaştıkça inancım artıyor

sözlerimin anlamı beni ürkütüyor

böylesine hazırlıklı değilim daha

bilmek. bu da ürkütüyor. gene de biliyorum:

kapanmaz yağmurun açtığı yaralar

baktım akşam herkesin kabul ettiği kadar akşamdı

hiçbir meşru yanı kalmamıştı hayatımın

yargı kesin: acı duymak ruhun fiyakasıdır

kin susturur insanı, adına çıdam denir

susulunca tutulan çetele simsiyahtır

o siyah öç almakçasına gür ve bereketlidir