veda divanı

ahmet telli

filler mezarlığında fil ölüleri

ve belki birkaç da şiir bulursunuz

ki o şiirler kendi ölümlerini sezen

birer kuğuydular kuytu sularda

zaman kekemeydi ve tarihe sızan

soytarılar gördük gencömrümüzde

keder de onarır hayatı bazen

ikide bir kaçırma gözlerini herkes bilir

kalbi kırılanın kalp kırmadaki hünerini

bıçakla kesilecek kadar koyuydu karanlık

şehri çakallar basmış pus tutmuş hafızalar

çıplak elleriyle eşeliyor toprağı bir kadın

bir çocuk çığlık çığlığa haykırıyor ıssızlığı

söz çakmak taşından sıçrayan kıvılcım olsa nafiledir

hükmü hengamedir artık kalbim dediğim muallakta

geyiğini yitirmiş dağ, şiirini unutmuş dil neye yarar

hepsi acı bir eyvah olmuştur, sitemkâr bir nida

sözlerin eksilip eskidiği bu gri atlas

karanlık bir vadiye akıyor, bütün

ışıkları söndürülürken belleğimin

ve sen kurtarabilirsin beni ancak

unutmanın bu vahşi saldırısından

eprimiş anılar kalıyor geride

bir de ceylanların ürkek

sıçrayışları tetik boşluğunda

insan yorulur bazen insan olmaktan

hiçbir şey daha kötü olamaz

kötü biten bir aşk sonrasından

hutbeni bitir artık, hırkanı as, asanı al

bir veda sesi ol kendine hoşçakal diyerek

sülfür inceldi ve en yorgun yerinden kırıldı ayna

tenhaydı düşlerim, geceydi, çıkıp geldim işte

su ve ateş bir de gülünç yalnızlığım var sana

getirebildiğim, kokularını yitirmişti çünkü güller

şairler vurulmalıdır, hayat yakışmıyor onlara

ezberlenecek hiçbir şey yok bu dünyada

kirletilmemiş bir bulut bile yok artık

"gülüşünden vurdular kardeşimi!"

(hacı birlik'in ağabeyi)

kendine bir deniz bul artık bir de rüzgâr

parçalanacağın bir uçurum bul bu dünyada

saçlarını gittikçe kısalttığın günlerde

sen söylemiştin bu sözleri unutmadım

-her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa

bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde

hiçbir anını tanımlamaya kalkmadan

kısacık ömürler biçiyoruz kendimize

sonra yolculuklara çıkıyoruz, bir kentten

ötekine giderken özlüyoruz bir başkasını

özlediğimiz birileri olmalı diyordun

yanındayken bile özlediğimiz birileri

tarih mi, yollara düşmenin

kedere benzeyen yeridir tarih

tüm yalnızlıkları mümkün kılan

birileri olmalı ya da kalbini

kederle onaran bir göçebe

ölümsüz olmak kadar ürkünç bir şey

bu dünyaya alışmak duygusu

kalbim, bağışlanmayacak bir şey yap

katlanma kendine ve bu dünyaya

aşklar mı diyordun, anladım

senin incindiğin benimse

yollara düştüğümdür yeniden

10.10.10/101 ankara gar önü (mahşer)

kardeşler kardeşler kardeşler

ne tanrı duyuyor çığlığı ne devlet

ölüm de kaybediyor haysiyetini

biten bir aşk için

söylenecek söz şu olmalı:

- güzeldi yine de

hiç kimse bir aşkı onarmaya kalkmasın

kaybedilmeye değer

en güzel anında bitirilmişse eğer

aşkı ve çılgınlıkları nasıl da unutmuşuz

oysa sevmeyi, gülümsemeyi bilmiyorsa insan

öfkelenemez bile artık ve kent öfkesiz

insanlara yenilmemiştir hiçbir zaman

ey, dinle hayatın son sözü şudur ki sana

- her mecnun yine de bir çöl bulur kendine

bir tetik düşer soluk soluğa kalır geyik

dağ taş ürperir, sular kirlenir büsbütün

ey acıyı ödünç alan, o artık sende kalsın

sonsuza kadar senin olsun o çığlık

gül diye kokla güz dalgınlıklarını

umut tacirlerine yüz verme sakın

yenilirsen dövüşerek yenilmelisin

hiç kimseye vereceğin hesap kalmamalı

yanında götüreceğin hiçbir şey kalmadı

ellerindeki keder çizgilerinden başka

ey, dinle, hayatın son sözü şudur ki sana

- her mecnun yine de bir çöl bulur kendine

bir şiir yaz ozansan eğer, diyor

ekleyeyim mektubuma ağlasın anam

diyorum ki mahpus arkadaşıma

şiirimiz analar ağlamasın diyedir

umuda bağlanmak umutsuzluktur ancak

ey tarih, aç solgun yapraklı defterini
ve kaydet dövüşenlerin hikâyesini

ey tarih, aç solgun yapraklı defterini

ve oku hayatımızın parçalanmış hikâyesini

yolları büsbütün kesse de zulüm

esip dursa da acının çöl ayazı

hangi dağ efkarlıysa ordayız

perişan edilen her şey bizimdir

yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa

gülüşümüz çocuk

adımız eşkıyaya çıkmıştır bizim

zulmün bir engerek yılanı gibi

ağulayarak acılaştırdığı hayat

her sabah harmanisini güneşe asıp

göğsünü bir ana gibi verdi dünyaya

ve biz her sabah her akşam onun

biberli okşayışlarıyla yatırıldık

solgun kundağına umudun

çeliğine öfkenin şahini nakışlanan

bir aşiret hançeridir dadaloğlu

binboğa'dan kıl çadırı sökünce ferman

saplanır bağrına kaltak osmanlının

yitirilince güneş

esmer bir bulutun gölgesinde

düşmesin yüreğine

hüznün bakır çalığına dönen sancısı

güneşi sen çekeceksin buluttan

hayatı sen yeşerteceksin

unutma