yılda bir yüzümü görürdü ev halkı
hatırlarım beni
uykumda sevdiğini annemin
hele büyükannem
aldırmazdım yoldan geçerdi de
beni gözleriyle öperdi bakıp arkamdan
kışın
cama burnunu dayayarak uyuduğu geceler
sayısızdı kız kardeşimin beni beklerken
köşe minderinde okur
mevlana'yı hayyam'ı
ve yalnız düşünürdü büyükbabam
büyükannem de
tersler azarlar halayıklarını
allahı kandırırdı beş vakit namazında
nil'e resmini gösterecekler bir gün
o hatırlamayacak
yanağını yanağına dayadığı adamı bebekken
nitekim ben de
hiç tanımam kucağındaki çocuğu şu adamın
derler ki o çocuk benmişim
o beyaz sakallı asker de büyükbabam
babam hasan sıtkı
hem asker
hem şairdi
912'de toprağa girdi
ne mutlu babama ki
beni görmeden öldü
geceleri yıldızları sayan
uykusunda mısralar
sayıklayan beni