2.09.2011

akıntı

ingeborg bachmann


bunca yaşamda ve ölüme bunca yakın
o yüzden hesaplaşamıyorum kimseyle
koparıp alıyorum yeryüzünden kendi payımı

saplıyorum yeşil hançeri yüreğinin ortasına
atlas okyanusu'nun
kendi sularımda boğuluyorum

tarçın kokusu yükseliyor çatılardaki kuşlarla
katilim olan zamanla yalnız başımayım
esrikliklere ve maviliklere sığınıyoruz birlikte