ingeborg bachmann
birbirimize sarılmış, yatmaktayız
denizin dibinde, suları örtünmüş
tek bir ağız olmuşuz şimdi
unutmayı ve huzuru solumaktayız
ve sessiz tekne üzerimizde
toprağı götürmekte gülümseyerek, eve
söndürmekte sıcacık bir kırmızının dalgası
kendisinden daha serin olan güneşi
uyuyoruz ve farkında değiliz artık
sahilde uçup gitmiş saatlerin
sarılmışız birbirimize istiridyeler gibi
içinde incilerin, düşlerin ve kumların saklandığı