26.02.2013

keder gibi ödünç

haydar ergülen



şair, yenilgiyle başlayan adamdır
şiire

kalp ile dil arasında her zaman
iki insan vardır birbirinin uzaklığına taşınan

bazen susmak da yağmurdur

ben senin tenha gözün olacaktım
hem tek başıma en kalabalık arkadaşın
yarım bir çocuk olarak beni
bu dünyaya erkenden bırakmasaydın

düzyazıdır karanlık, siyah şiirdir

sende denize inen bir sokak
bende başkente giden bir ev
eski duman, eski kömür, eski ray
aramızdan güzel bir karanlık geçti

bazen kederinden koyu
bazen gölgesinden açık
kederinden ve gölgesinden
ödünç bir şeyim ben

galiba insanın yakışıklı bir kalbi olmalı önce
sık sık tozu alınmalı, parlatılmalı aynalı sözlerle
benimse kalp hususunda cilalı bir cümlem bile yok
mırıldandığım sözlerin çoğu ondan gelse de

bilinir de ahmakıslatanda ustalığım
çırak bile sayılmam şu aşk ilminde

harflerin gülüştüğünü senin adında gördüm

aşk tek kişilik bir cinayettir ve herkes
kendine kıyar sevdiğini öldürmeden önce

keşke gözlerinde tutmasan beni

sözler kaybolunca görünen ufukta, hayat
herkesi ıssız adasına indiren gemi

hiç kolay değilken kendine alışması insanın

başkaları nasıl da kolayca alışır ona, şaşarım

seni seviyorum çünkü
sevmemek de aşk kadar vahşidir