tanrısal öngörü olduğu halde, neden iyi insanların başına birtakım felaketler gelir?kötü bir insan her şeyi kötüye çevirir; hatta en iyi görünümde ortaya çıkanları bile; ama dürüst ve namuslu bir insan talihin aksiliklerini düzeltir ve katlanmayı bildiğinden, sertliğini ve zorluğunu hafifletir; iyiliği şükranla ve alçak gönüllülükle, felaketleri metanet ve cesaretle karşılar.
aklın verdiği iyilikler gerçektir, sağlamdır ve süreklidir; düşmez, yok olmaz; hatta azalmaz bile.
bir ölüm işkenceli, öteki basit ve kolaysa neden sonuncuyu tutup yakalamayayım? nasıl deniz seyahati yapmak için bir gemi, oturmak için bir ev seçilecekse, yaşamdan ayrılmak için de bir ölüm biçimi seçilebilir. herkes yaşamını başka insanlara göre değerlendirmelidir; ama ölümü kendisine göre.
tanrı iyi insanı keyif içinde yaşatmaz; onu sınar, sertleştirir, kendisi için hazırlar.
neye katlandığın değil, nasıl katlandığın önemlidir.
ölçüyü aşan her şey zararlıdır; ama en tehlikelisi ölçüsüz mutluluktur. beyni uyarır, akla boş hayaller çağırır, yanlış ile doğru arasına kalın bir sis perdesi çeker.
hiç dinmeden esen rüzgarın hışmına uğramadıkça ağaç köklü ve güçlü olmaz; sarsıldıkça sıkıca tutunur, köklerini sapasağlam toprağa gömer; güneşli vadilerde büyüyen ağaçlar ömürsüz olur.
altın ateşle, mert insan kötü yazgıyla anlaşılır.
güvenli bir yol acizlere, korkaklara göredir; erdem yükseklerden gider.