22.01.2008

profil

federico garcia lorca



yürek
bu istek çeşmesi
yitiyor

gün oturan bir hayalettir.

bütün geceleri sevmek için tek bir günü iyi anla

hangi ay toplayacak
senin kireçli, zakkumlu acını

çığlık
bir servi gölgesi bırakıyor rüzgârda

kız karalar giyinmiş
düşünüyor, dünya ne kadar küçük
ve yürek ne kadar geniş

ne sen, ne ben nasıl olsa
hazır değiliz karşılaşmaya

ölüm
başında solmuş portakal çiçekleri
bir yoldan gidiyor

günlüğün
beyaz dumanı üstünde
köstebeğe benzer bir şeyleri var elin
ve kararsız bir kelebeğe benzer

gece yürümeyi sevmiyorum
gece uyumak içindir

sular yatağını yitirsin istiyorum
rüzgâr koyaklarını yitirsin

yosunlu kanatları vardır ölülerin
iki sülündür kulelerden uçan
temiz ve bulutlu rüzgârlar
ve gün bir oğlandır sustukça yaralanan

en küçücük bir el bile
kıramaz suyun kapısını

ne kadar uzağım senden
seninleyken
ne kadar yakınım ana
sen gittiğin zaman

aşk, taşa kazılmış belirsiz bir yüzdü
unutuş, bir monokl üstünde üç damla mürekkep
bitkilerin yaprakları, özleri bulutlarda
çiçeksiz bir sap çölü

boştur aramak yolda, gecenin
yolculuğunu unuttuğu girintiyi
pusuda beklemek, paçavrasız
kabuksuz, ağıtsız bir sessizliği
örümceğin minicik şöleni bile çünkü
bütün göğün dengesini bozmaya yeter

ırmaksı bir çıplaklığı arıyordun sen
tekerleği yosuna bağlayacak boğayla düşü
acının atasını, akçiçeğini ölümümün
gizli ekvatorunun yalımlarında inleyen

yaşamaktan uzak durulabilecek kıyıları var göğün
ve birtakım gövdeler kendini yenilememeli şafakta

ölü tuzlalar boyunca
unuttum seni sevdiğim
kim dilerse bir yürek
unutuşumu istesin benden